اشعار

اى مـاه، مـسـتـنـیـر ز نـور لـقـاى تـو            خورشید كسب فیض كند از ضیاى تو

اى خاص و عام از كرمت

زینب چو جسم پاک برادر نظاره کرد            کرد این خطاب و پیرهن صبر پاره کرد

ای تشنه لب به سوی که بعد از تو رو کنم؟            جویم که را که درد دل خود به او کنم؟

گر پرسد از تو دختر زارت چه گویمش            روزی که در مـدینـۀ جـدّ تو رو کنم؟

یعقوب جُست گـمشدۀ خویش را و من            در حیـرتم تو را به کجا جستجـو کنم؟

غسلت نداد کس که به نعشت کند نماز            جز من کز ‌آب دیـده دمـادم وضو کنم

دردا حدیث درد و غـمت کم نمی‌شود            تا روز رستـخـیـز اگر گـفـتـگـو کـنـم

بـگـذاریـد كـنـار بــدنـش گـریـه كـنـم            بر تن زخـمیِ بی پیرهـنـش گریه كنم

تا كه سر داشت نشد خون سرش پاك كنم            بـگـذارید بـه زخـم بـدنـش گـریه كـنم

چه غریبانه فـغـان كرد مـرا آب دهید            بگـذاریـد به سـوز سخـنـش گریه كنم

بگذارید گلم را كه فتاده است به خاك            كـنـم از چـادر مـادر كفـنش گریه كنم

ساربانان مـزنیدم به خـدا خواهم رفت            انـدكی صبـر؛ كـنـار بدنش گـریه كنم

ایـن هــمـه راه دویــدم ز پــی دلــدارم            به امیدی که در این دشت بـرادر دارم

تو دعـا کـن به کـنـار بـدنت جان بدهم            فـکـر هـمـراهـی بـا شـمـر دهـد آزارم

اسب ها پـای خود از سیـنۀ او بردارید            من هم از این تن بی سر شده سهمی دارم

خیز و نگذار که ما را به اسیری ببرند            من که از راهـی بـازار شدن بـیـزارم

یک عبا داشتی و خرج علی اکـبر شد            با چه از روی زمین جسم تو را بردارم

به وداع من و تو خیره بُوَد چشم رباب            خواندم از طرز نگاهش که منم دل دارم

تــه گــودال تــمــام بــدنـش مــی ســوزد          خـواهری دید عـقـیـق یـمـنـش می سوزد

نیـزه ها زیر حـرارت همگی ذوب شدند          بی سبب نیست جـراحات تنش می سوزد

کربلا ملک خودش بود، غریبی این جاست          چه غریبانه کسی در وطـنـش می سوزد

بی هـوا نیـزه ای آمد، همه مبهـوت شدند          بعـد آن نـیـزه گـمـانـم دهـنـش می سوزد

ماجـرای تـه گـودال مرا خـواهـد کُـشت          دل من بـیـشـتـر از لب زدنش می سوزد

گـیـرم اصلاً کـفـنـی بـر تن او پـوشیـدید          قطعاً از داغی صحـرا کـفـنش می سوزد

عصر شد، کرب و بلا مثل مدینه شده بود          بانـویی گوشه ای از پیـرهـنش می سوزد

پشت در یـا تـه گـودال چه فـرقی دارد؟          هر کسی ذوب علی گشت (من)ش می سوزد

این ها بـرای قـتـل من آهـنگ می زنـند           "یا این كه طبل خاتمـۀ جنگ می زنند"

این قـوم پُـر گـنـاهِ ریـاكــارِ رو سـیــاه           با خون من به چهرۀ خود رنگ می زنند

خونخـوارهای گـرگ صفت سیـنۀ مرا           با پنجه های خونی شان چـنگ می زنند

بغض علی به صورتشان موج می زند           حتی به جسم بی سر من سنگ می زنند

به نام آنکه تو را داده است نـام حسن            درود احسن الارباب من؛ سـلام حسن

ســلام بـر بــرکـات سـپـیـد ســایـۀ تـو            که نور داده به خورشیدِ مستـدام حسن

سلام بر درجـات زبـرجـدت که از او            عـقیق دست سلیمان گرفـته وام؛ حسن

عجیب نیست اگر خال هـاشـمی‌ات را            شبـانـه روز کـند کـعـبـه استـلام؛ حسن

فـدای قـامت بـنـده نـواز تـو که نـمـاز            به احـتـرام قـدت می‌کـنـد قـیـام؛ حـسن

قبول نیست سجودی که پاش مُهر تو نیست            رکوع بی تو رکوعی‌ست نا تمام؛ حسن

به خشت خشت ستون های عرش رب کریم            نـوشتـه با قـلـم حُـسن، یـا امـام حـسـن

شکست شیـشـۀ خـون دل شـما روزی            به دست سـودۀ الـماس های شـام؛ حسن

صلات ظهر، چه تشییع بی نظیری شد            به لطـف بـدرقـۀ تـیـرها ز بـام حـسـن

می‌نـویسم جـگـر حـیـدر و زهـرا آمـد            آفــتـاب سـحــر حــیــدر و زهــرا آمـد

جـلوه‌ای از هـنـر حـیـدر و زهـرا آمـد            اولـیـن گـل پـسر حـیـدر و زهــرا آمـد

نـیـمـۀ مـاه خـدا، قـرص قـمر پـیدا شد

روزه‌ام با رطب نام«حسن جان» وا شد

چه جلال و جبـروتی چه جـمالی دارد            گوشۀ لعـل لبش وه که چه خـالی دارد

برتـرین سیـد دنـیـاست چه شـالی دارد            زیـنـت دوش نـبـی سـیـر کـمـالی دارد

مـادرش فـاطـمـه با خـنـدۀ او می‌خنـدد

دور بازوش عـلی حـرز نجف می‌خندد

کوری چـشم حـسودان چقـدر مـاه شده            یـوسف از دیدن او معـتکـف چـاه شده

نـقـش انگـشتـری اش «عـزة لله» شـده            منکـر صلح حسن کـافر و گمـراه شده

تیغ صلحش همه را از نفس انداخته است

پسر عـاص چنین قافـیه را باخته است

عاشق از جـلوۀ معشوق سخن می‌گوید            از می و بوسه به پیـمانه زدن می‌گوید

یک نفـر وقت مناجات به من می‌گوید:            نیمه شب هرکه«الهی به حسن»می‌گوید

از دل عرش به او فاطمه گوید«جانم»

شب وصل است و الهی به حسن می خوانم

دست خالی نرود هرکه به او رو بزند            نـشده سائـل او پـرسه به هـر کـو بزند

پیش او حاتم طایی است که زانو بزند            یا حسن گوید و پیـوسته دم از او بـزند

می نشاند همه را بر سر یک خوان نعیم

چه می آید به حسن لفظ کـریم بن کریم

در حدیث آمده که (عقل مجسّم) حسن است            نـوۀ ارشـد پیـغـمـبر اکـرم حـسن است

بازدم نام حسین بن علی، دم حسن است            حـیدر بی مَثَل خـط مـقـدم حـسن است

مجتبی در همه جا بازوی تدبیر علیست

مرتضی شیر خداوند و حسن شیر علیست

از لب او صد و ده کوزه عسل می‌ریزد            آسمان پیـش قـدم هـاش زُحـل می‌ریزد

از سر و روی حسن واژۀ یل می‌ریزد            به خدا کرک و پر اهل جمل می‌ریـزد

...اگـر او در وسط معـرکه پا بگـذارد

نیزه چرخاندن او وه که چه دیدن دارد

بانی جنگ جـمل داشت تـماشا می‌کرد            تـیغ در دست حسن حـل معـما می‌کرد

رجز حیدری اش بود که غوغا می‌کرد            روی لب های علی خنده شکوفا می‌کرد

ناگهان از وسط معرکه این صوت آمد

سر بدزدید... حسن نه...ملک الموت آمد

به علی رفته که تیغ سخنش برنده است            مثل زهرا چقدر خطبۀ او کوبنده است

این که در جنگ جمل زلزله‌ای افکنده است            به گمانم دو سه تا قلعۀ خیبر کنده است

رجزش ولوله‌ای در دل صحرا انداخت

نیـزۀ او شتـر سرخ جـمـل را انـداخت

عـشق تو عـاشق بی تـاب عمل می‌آرد            قـمـر روی تـو مـهـتـاب عـمـل می‌آرد

خـم ابـروی تو مـحـراب عـمـل می‌آرد            خـاک پـای تـو زر نـاب عـمـل می‌آرد

روزها ذکر من این است و همه شب سخنم

شـیـعـۀ حـیـدر و مـدیـون امـام حـسـنـم

هرچه داری بده در راه خدا می‌خواهم            در مناجات سحر از تو تو را می‌خواهم

بیشتر از همه تـوفـیـق غـلامی خـواهم            از شما یک سفر کرب و بلا می‌خواهم

گنبدی را به روی صحن و سرایت بزنیم

دو سـه تا پـنجـره فـولاد بـرایت بـزنیم

امـشـب ای مـاه الـهـی آفـتـاب آورده ای           اخـتـر تـابان ز برج بوتـراب آورده ای

گـلـبن سبـز ولایـت را گـلاب آورده ای           یا که از بـحـر نـبـوّت دُرّ ناب آورده ای

شادی و وجد و سرور بی حساب آورده ای           پای تــا سر احـمد ختمی مآب آورده ای

کوثر طاها دلـت روشن تبارک زاده ای

این مبـارک مـاه را ماه مبارک زاده ای

ملک هستی غرق در انوار پا تا سرشده           جلوه گر در ماه حقّ ماهی خدا منظرشده

روشن ازخورشیدحُسنش چشم پیغمبر شده           پای تاسرغرق شادی و شعف حیدرشده

بر همــه معلــوم سـرّ سورۀ کوثر شـده           یامـحـمّد، یا محـمّد دخـتـرت مـادر شده

عزّت و مـجـد و جلال کبریایی را ببین

در گل روی حَسن حُسن خدایی را ببین

می توان دیدن جمال غیب رادر این جمال           می توان خواندن چوذات بی مثالش بی مثال

صاحبان عقل مات این جمال واین جلال           عارفان دهر محو این صفات و این کمال

کبریا وجه وعلی آیین و احمد خطّ و خال           کرده بیت وحی را یکباره غرق شور وحال

گاه حیدر داردش چون کعبۀ جان در بغل

گه محـمّد گـیردش مانند قـرآن در بغـل

حُسن ها برگرد شمع عارضش پروانه ای           خُـلـدها از بوستـان طلـعـتش ریحانه ای

حلم ها در پیش حلم حضرتش افسانه ای           قـدسیـان در آستـان قــدس او بیگـانه ای

اختران هریک به بحر رحمتش دُردانه ای           آسمــان از کـوثـر احسان او پیمــانه ای

ماه کنعان ولایت یـوسف زهـراست این

اوّلین فرزند حـیدر دوّمین مولاست این

دامن ماه صیــام امشـب دهد بوی حسن           آسمان ها سجـده آوردنـد در کوی حـسن

مهر،خود را کرده گم در پرتو روی حسن           ماه،زیبایی گرفت ازحسن دلجوی حسن

سورۀ و اللّیل،خود را بسته  بر موی حسن           آیـۀ والــشّـمس، گـردیـده ثنـاگوی حـسن

ابر لطف و رحمتش بر خلق بارد بیشتر

آنچه خوبان سر به دارند او بدارد بیـشتر

این کریم اهلبیت این مظهرلطف خداست           این امام دوّم این اوّل عزیز مصطفاست

این فروغ سوّم این چارم نفر زاهل کساست           این گرامی وارث صبرعلیّ مرتضاست

این به صلحش فُلک سرگردان دین را ناخداست           این صراط الله اعظم این امام مجتباست

هم سپهری ها زعـیم اهلبیتش خوانده اند

هم زمینی ها کـریم اهلبـیـتش خوانده اند

روح اهل خلدو ریحان بهشت است این پسر           بلکه طاووس گلستان بهشت است این پسر

سرو خوشرفتار بستان بهشت است این پسر           جان آل الله وجانان بهشت است این پسر

آفتاب صبح ایوان بهشت است این پسر           سیّد جمع جوانان بـهشت است این پسر

ای تمام شـیعـیان این است مـولای شما

ای جـوانان بهشت این است آقـای شـما

سرّ دشمن بر ملا گـردیـد با صبر حسن           جاودان دین خدا گردیــد با صـبر حسن

حق ز باطل تا جدا گردید با صبر حسن           هستی دشمن فـنا گردیـد بـا صبـر حسن

نهضت عترت به پا گردید باصبر حسن           کربلا کرب و بلا گردید با صـبر حسن

دین اسیر انزوا می شد اگرصلحش نبود

دست دشمن باز وا می شداگر صلحش نبود

ای خط وخالت همه آیت درآیت یاحسن           ای سپهر وحی را شمس ولایت یا حسن

ای کلامت خَلق را نـور هدایت یا حسن           ای خروشان بحر موّاج عنایت یا حسن

ای یــمِ جود، ای کریم بی نهایت یا حسن           ای جهانت جمله در ظّل حمایت یاحسن

یا بن زهرا من نمی گویم ثنا گوی توأم

تو کـریم عـالـمی من سائـل کـوی تـوأم

سینه های سوخته شمــع شب تـار توأند           طایران عرش صبح و شــام زوّار توأند

عرشیان در عرش اعلا هم گرفتار توأند           آسمان ها غـرق در دریای انـوار تــوأند

ماه رویان ذرّه ای از مِهر رخسار توأند           شهریاران بـرده های کوی و بازار توأند

مهر توهم بحر ماهم فلک ماهم نوح ماست

تربت بی زائرت بیت الحرام روح ماست

تو ز وصف عرشیان و فرشیان بالاتری           نو نبی راجان شیرین تو خدا را مظهری

تـو کـتـاب الله روی سـیـنۀ پــیغـمــبـری           تــو عـلیّ مرتضــایی تــو بتول اطهری

تو امام مجتبی چشم و چــراغ حیــدری           تو کریم عترتی تو دست لطــف داوری

جودسائل؛عفومرهون و کرم مهمان توست

چشم میثم در دو دنیا بر تو واحسان توست

همای جان من سوی مدینه پر زند امشب          دلم در محفل قدوسیان ساغـر زند امشب

گمانم ذات رب‌العالمین در این شب شیرین          تـبـسم بر تـبـسم‌های پیغـمـبـر زند امشب

سلام‌الله بر این لیلۀ قـدری کــه زهـرا را          مبارک ماه در ماه مبارک سر زند امشب

محمد هم‌چو باغ لاله از هم وا شده امشب

تعالـی‌الله امیـرالـمؤمنـیـن بـابـا شده امشب

شب است و نیمۀ ماه خدای داور است امشب          شب عید حسن، میلاد سبط اکبر است امشب

تعالی‌ الله ای سادات عالم چشمتان روشن          که قرآن محمد روی دست کوثر است امشب

زیــارتـگـاه پیـغـمـبر بــود آیــیـنۀ رویش          که بر آیات رخسارش نگاه حیدر است امشب

ز پا تا سر همه میراث خـتم‌المرسلین برده

خدایی طلعـتـش دل از امیـرالمؤمنین برده

تعـالی‌الله بر جـسمـش؛ سلام‌الله بر جـانش          که می‌بوسد محمد لحظه‌ لحظه همچو قرآنش

ســلام آفــتـاب و آسـمـان و اخـتــران او          براین ماهی که امشب فاطمه دارد به دامانش

از آن ترسم که گویم کفر ورنه فاش می‌گفتم          که حتی از خدا دل می‌برد لب‌های خندانش

مـبارک باد این مـولـود بـر پـروردگـار او

الا مـاه خـدا امـشـب تو بـاش آئـیـنـه‌دار او

شـب عیداست ای یاران خبر سازید یاران را          به فرق روزه‌داران ابر رحمت ریخت باران را

جمال بی‌مثال خویش را بگشوده بی‌پرده          خدا در ماه روزه داد عیدی روزه‌داران را

امیرالمؤمنین در دست خود دسته‌گلی دارد          که باید کرد قربانی به پایش گلعذاران را

حسن نامش حسن خَلقش حسن خُلقش حسن خویش

هـمانا حُسن نا محدود حـق پـیداست بر رویش

سحر با ما جمال حیِّ سرمد را تماشا کن          به خال و خط او قرآن احمد را تماشا کن

به قـرص آفـتاب فاطـمه بر شـانۀ حـیـدر          در این ماه خـدا مـاه مـحـمد را تماشا کن

نه تنها در مـدیـنـه در تـمـام عالم هـستی          به یُمن مقدمش خُـلد مخـلّـد را تمـاشا کن

تـمـام آفـرینش مانـده در حـال سجـود امشب

خدا هم جشن بگرفته است در ملک وجود امشب

الا ای روزه‌داران شافع فردایتان است این          جمال بی‌مثال خـالـق یکـتـایتان است این

هنیئا لک مبارک باد،چشم جانتان روشن          که جان جان عالم رهبر و مولایتان است این

به پاخیزید وجان گیرید برکف ای سحرخیزان          فروغ دل، چراغ روشن شب‌ هایتان است این

به شکر مقدمش با خنده باید ترک جان گفتن

نه ترک جان سزد با ترک جان ترک جهان گفتن

سلام‌الله بـر صـبر وی و صلح و قـیام او          سماواتی؛ زمیـنی هـر دو تـسلـیم نظام او

اگر فرمان آتش‌بس کند صادر؛علی عینی          وگر از جنگ گوید وحیِ حق باشد کلام او

توان از قلعۀ خیبر کند در چون پدر آری          همانا صلح او تیغی است برّان در نیام او

نـشـایـد کـرد انـکـار اقــتـدار و هـمت او را

که در جنگ جمل دیدیم عزم و قدرت او را

به هرعصر و زمان،تاریخ با ما این سخن دارد          قیام کربلا خود ریشه ازصلح حسن دارد

حسن با صلح و صبرخود حمایت می‌کنددین را          اگرچه هم‌چو حیدر بازوی خیبر شکن دارد

به صلح و صبر و عزم و همت ایثار او سوگند          که شیعه هرچه دارد ز آن امام ممتحن دارد

هـمـانـا چشـم او بگـذشـتـه و آیـنـده را بـینـد

امامش خوانده پیغمبر چه برخیزد چه بنشیند

الا ای قبر بی‌شمع و چراغت کعبۀ دل‌ها          مزار بی‌چراغت تا ابد خورشید محفل‌ها

به قرآن می‌خورم سوگند کز اسلام و از قرآن          تو با ایثار و صبرخود شدی حلال مشکل‌ها

تو خوردی خون دل تادین وقرآن جاودان ماند          ولی قدر تو را نشناختند افسوس! جاهل‌ها

شهادت می‌دهم مـولا! تو برعالم امام استی

نه بر عـالـم، حسین‌بن‌عـلی را هم امام استی

سـلام انـبــیا بــر اشـک زوّار بــقـیـع تو          دلم عمری است گـردیده گـرفتار بقیع تو

به رضوان می‌فروشم ناز تا محشراگریک شب          گذارم روی خود بر روی دیوار بقیع تو

دری بگشا به رویم ازکرم ای یوسف زهرا          که همچون شمع سوزم در شب تار بقیع تو

خوشا آن شب که میثم همچوآه از سینه برخیزد

سرشک خویش را بر خـاک پـای زائرت ریزد

ای مــاه آســمــانـیِ مــاه خــدا! حــسـن           خـورشیـد، مستـمـنـد تو از ابـتـدا حـسن

روز نـخـست نـقـش جـمال تو را کشید           نــقــاش حُـسـن بـا قــلـم ابـتــدا حـســن

از شـرم آفـــتــاب رُخـت خـفـت آفـتاب           در پشــت کـوه‌هـا و پــس ابـرهـا حسن

ترسم از این که عقل،خدا خوانَدَت به جهل           از بس که دیده در تو جمال خـدا حسن

از کـــائــنــات آمــیــــن شــود بــلــنــد           دســت تو تا بـلـند شــود بـر دعا حـسن

افکنـده گل صحیفۀ حُسنت چـو باغ گل           از بوسـه‌های پـشت هـم مصـطفا حسن

روح نــبی، روان علـی، قـلـب فاطــمه           گیرد به یک اشارۀ چشمت صفا حسـن

از صد هزار فیض مسیحا نکوتر است           دردی کـه با دعای تو گردد دوا حسـن

باب تو باب حاجت ارباب حاجت است           ای عالمی به کوی تو حاجت روا حسن

جـسم مــسیـح نـه کـه روان مـسیـح هم           می‌گیرد از تبـسم گرمـت شــفا، حــسن

گر قاسمت به عرصۀ محـشر قـدم نهـد           بهــر نـجـات خــلـق کـنـد اکـتـفا حـسن

گویی که از لب توعسل خورده مصطفی           از بس که داده بوسه دهان تو را حسن

یک جلوه از فروغ تو ماه است و آفتاب           یک صحنه از بقیع تو ارض و سما حسن

وقتی که جای دست خدامی‌شوی سوار           حیف است پا نهی به سرچشم ما حسن

باید رسول و حیدر و زهرا شوند گوش           تا ذات حـق بـرای تو گـویـد ثــنا حسن

بایــد نـبـی زیـارت حُـسـن تـو را کـنـد           در لاله‌زار وحی به صبح ومـسا حسن

زوّار توسـت جان و رواقـت بهشت دل           بــالله بُـوَد مــدیـنـۀ تـــو قـلـبـهـا حــسن

گنجد چگونه عرش به یک گوشۀ بقیع؟           ای گوشه‌ای زخاک توعرش علا حسن

روزی که نیست روز تو باشد کدام روز؟           جایی که نیسـت خاک تو باشد کجا؟حسن

صـلـح تـو کـرد روز مـعـاویّـه را سیاه           صــبـر تــو داد دیـن خـدا را بـقـا حسن

از بــامـــداد اول خلــقـت تـو بـــوده‌ای           بنـیانـگـذار نهـضت کـرب و بـلا حسن

آل نبـــی تـمام کریـمـــنـد و تــو شــدی           مشهور در کرامت و لطف و عطاحسن

خلـقـنـد میهمان و تویی مـیـزبان خـلـق           ملـک وجــود آمــده مهـمـان سرا حسن

عـمـری اگـر که بـنـد ز بنـدم جـدا کنند           حاشا که لحظه‌ای ز تو گردم جدا حسن

وهابــیـان به زائـر تــو راه بــسـتـه‌انـد           سد مــی‌کـشنـد دور مـزار تو، یا حسن

بیـچـاره‌هـای کــور دل پـست، غـافـلـنـد           دارالـزیـارۀ تــو بُـــوَد قـلـب مـا حـسن

دشمن چودیدخُلق خوشت رابه خنده گفت:           غیرازتوکیست صاحب خُلق خدا؟حسن

سوگند می‌خورم به خدا نیـسـت ناامـیـد           هر کس که آورد به تو روی رجا حسن

دست بریـدۀ پـسـر کـوچکـت بـس است           در حـشـر بر نجـات همه ماسوا، حسن

هرگوشه روزحـشردراز است سوی تو           دست هزار «میثم»بی دست و پا حسن

تا بخشش عطای کریمان همیشگی ست           در این محیط بویِ خوشِ نان همیشگی ست

آنـهـا گـدایـشـان غـم فــردا نـمی خـورد           اینجا بنای سفـرۀ احـسان همیشگی ست

دست کـریـم خـستـۀ بـخـشـش نمی شود           هر چند التـمـاس گـدایان همیشگی ست

آقـایـی و کـمـال حـسـن جـان فـاطـمــه           مـانـنـد آیـه آیـۀ قـرآن هـمـیـشـگـی ست

از عرش و فرش بر در او صف کشیده اند           یعنی که رفت و آمد مهمان همیشگی ست

در خـشـکـسال زنـدگـی و قحـطی امید           در خانه اش تـرنّم بـاران همیشگی ست

لبـخـنـد او خلاصۀ هر مهـربـانی است           رو بـه گـدا تـبـسّم ایـشان همیشگی ست

کـنـار سـفـرۀ احـسان گرفت دست مرا           بـه آیـه آیـۀ قــرآن گـرفـت دسـت مـرا

گرفته بود دلم سخت در حـصار خودم           دوباره در دل زندان گرفت دست مرا

اسیـر چـاه هـوس بودم و دچـار گـنـاه           میان حـیـلـۀ شیـطـان گرفت دست مرا

از آسمان که فـرو ریخت ربـنـای دلـم           به زیر بارش بـاران گرفت دست مرا

رسید نیـمـۀ مـاه و وزید عـطر بهشت           میان ذکر حسن جـان گرفت دست مرا

شکست بغض گناهم کنار صحن عتیق           که لطف شاه خراسان گرفت دست مرا

و نیمه های سحر بود آن شبی که خـدا           شبـیه کودک گـریـان گرفت دست مرا

دیشب گـذری کردم از کوچـۀ میـخـانه           دیـدم هـمـه مـسـتـان را دیـوانـۀ دیـوانه

ساقـیِ بلاجـویـان شاداب و لبِ خـنـدان           می داد به سـرمـستـان پیمانه به پیـمـانه

من بودم و تـنهایـی در حـلـقـۀ شیـدایی           دسـتـی ز کـرم آمـد نـاگـاه روی شـانـه

گفتا منشین خاموش در محفل ما رندان           برخیـز غـزل خوان شو مستانۀ مستانه

سرمست بخوان یا هو جای نگرانی نیست           مولاست که می بخـشد عـیـدانۀ شاهانه

برخواستم و خواندم یا مُحسن و یا مُجمِل           ما را بنـواز امشب ای لطف کریـمانه!

هو هاتفی از یثرب می‌گفت دم مغـرب           افـطـار بـفـرمـایـیـد از سـفـرۀ این خانه

فـرمـود کـسی مـولا فـرموده بفـرمایـید           کـردنـد هـمـه طاعت فـرمـان ملوکـانه

چه سفرۀ رنگینی گسترده به ایوان بود

بسم الله هنگامِ، افـطار؛ حـسن جـان بود

ای خال و خط و چشمت تصنیف دل آرایی           نامت حَسن و حُسنت سرچشمۀ زیبایی

هم قامت تو موزون هم صورت تو محشر           پا تا سرت ای مولا! مجموعۀ غوغایی

افـلاک هـمـی گـردد گِـرد قـد و بالایت           رخسارْ جهان افروز گیسو شب یلدایی

ای روزی هر روزم وابسته به دستانت           ای کاش که رِزقَم را همواره بیـفـزایی

اوّل قـــمــر طـاهــا اوّل پــســر مــولا           اوّل ثـمـر عــشـق صـدیـقـۀ کـبــرایــی

ای سفرۀ گسترده وی رحمت بی پایان!           ما را بنـواز امشب ای رأفت زهـرایی

کو حـاتـم طایی تا، پیـش تو زنـد زانـو           سـالار کـریـمـانـی تو حـاتـم طـاهـایـی

ای حِـلم خداوندی اسطـورۀ صبـری تو           فرمـانـده بی لـشکـر سـردار شکـیـبایی

رویای شب و روزم خورشید دل افروزم

عمری ست که با عشقت می‌سازم ومی‌سوزم

ای نـام گـران قَـدرَت بـسم الله قـرآن ها           وی جنبش لب هایت آرامش طوفـان ها

هرکس غزلی خواند در مِدحَت تو جانا           می بندد و می سوزد جز مدح تو دیوان ها

خورشیدی و چون خورشید سلطانیِ تو محرز           ای سیطره ات حاکم بر سلطۀ سلطان‌ها

ای میـمـنۀ هـستـی در میـسـرۀ چشمت           وی هم چو علی فاتح در عرصۀ میدان‌ها

هم عرش تو را خواهد هم فرش تو را خواند           پایی بزن ای عرشی! در گوشۀ ویران‌ها

لب وا کـن و لـبـیـکـی آهسته بگـو آخر           مُردند به عشق تو این پاره گـریبان ها

در پاسخ این پرسش «الملکُ لِمنْ اَلیوم»           رو سوی تو می‌چرخد انگشت سلیمان‌ها

فریاد زنم محـشر از عـمـق دل مـستـم

از طایفۀ عشقم ... مجـنون حسن هستم

امشب دل دیـوانـهْ بی تـاب حـسن گوید           با دست تـهـی چـشمِ پـر آب حسن گوید

عـشق تـو خـیـالاتـی کرده است مرا آقا           هرشب دل آشفته در خواب حسن گوید

با رحمت و احسانِ چشمانِ پُر از خیرت           این عاشق شیدا را دریاب...! حسن گوید

امشب هـمه ذرات هـستی حسنی هستند           خورشید، زُحل، ناهید، مهتاب حسن گوید

کی غلغله می‌افتد؟ در جان همه عالم...           وقتی لبِ عـطـشـانِ اربـاب حسن گوید

ذرات به توصیف اوصاف تو مشغولند           سجاده و تسبـیح و محـراب حسن گوید

ای مـحـور بخـشایش در ماه عنایت ها           مـاه رمضـان ربُّ الاربـاب حسن گوید

ای احـسـن اسـمـاءِ حُـسنـای خـداوندی

در حُسن تو می بیـنم غوغای خـداوندی

بـایـد که غـزل هـم ثـمـری داشتـه باشد           بـر حـال خـرابــم اثــری داشـتـه بـاشـد

با شعر فقط عرض ادب می کند این دل           بـد نـیـست گـدا هـم هـنـری داشته باشد

ای کـاش کـه آقـای کـریـمـان دو عـالـم           بر نـوکـر خود هـم نـظـری داشته باشد

هر آنکه مشرف به بقیع می شود امشب           از غـربت او چـشـم تـری داشتـه بـاشد

حـتـی نـگـذارند که بـر قـبـر غـریـبـش           صحـن و حـرم مخـتـصری داشته باشد

با چـشـم كـریـم تو، نـشان داد كـرم را            زیـبـایـى حُـسـن هـمـۀ لـوح و قـلـم را

در وسعت بـاران كـرامات تو پیداست            كـرسى و فـلـك، دست تو دادند دلـم را

در ماه خـدا، مهر رخت جـلوه گر آمد            تا اینكه نـشانـدى به دل خـاك، قـدم را

عطر ملـكـوتى بـقـیع است كه پیـچـیـد            مدهوش كند تا كه عرب یا كه عجم را

تا ابر محبت به دل عـاطفه گـرم است            از ما بپذیر، اصل كرم؛ این همه كم را

اى كـاش براى تو سحرگـاه هـمین ماه            بـا صاحـب آدیـنـه، بـسـازیـم حـرم را

ای به دل مـؤتـمن، مونس جـان من            آمـدم بـا حـسـیــن، آمـدم بـا حـسـن

تو مرا میـزبـان، من تو را میهـمان            تو مرا همنشین، من تو را هم زبان

یـا الــه الـحـسـن یـا الــه الـحـسـیـن

گـر چه یـا رب بـدم، با کـریم آمـدم            ربّـی یا سیّـدی، کـی کـنـی تـو ردم

مه به نیـمـه رسید، مـاه زهـرا دمید            حق مبـارک کـنـد، که حـسن آفـریـد

یـا الــه الـحـسـن یـا الــه الـحـسـیـن

ای که دادی رهم، سر بر این در نهم            در به رویم مبـنـد، عـبـد این درگهم

یا الـه الـکـریـم، ای روف و رحـیـم            ای به احسان و جود، یار من از قدیم

یـا الــه الـحـسـن یـا الــه الـحـسـیـن

ای به عبدت مُجیر، کـل شیء قدیر            انا عـبـد الـذلـیـل، انت نـعـم الامـیـر

با تـو از رو بـرو، می کنم گـفـتـگـو            هـر شبـم تا سحـر، با تو سـرّ مگـو

یـا الــه الـحـسـن یـا الــه الـحـسـیـن

گاه از این جا مرا، می بری ای خدا            گـه مـدیـنـه گـهـی، می بری کـربلا

من به ذکر حسین، می کنم شور و شین            با غمش می زنم، شعـله بر عـالمین

یـا الــه الـحـسـن یـا الــه الـحـسـیـن

امشب ز لـب مـاه خـدا خـنـده بـر آمد           کز خانه خـورشیـد ولایـت قـمـر آمـد

یـا از دل دریـای نــبــوّت گـهــر آمـد           یا مـهـر فـروزنـده به بـام سـحـر آمـد

پیغمبر و زهرا و عـلـی را پـسـر آمد

در مــاه خـدا؛ مـاه خـدا جـلـوه گر آمد

هـم آیـنـه حُـسـن خــداونــد جــمـالـش           هم خُلق و خصال نبوی خُلق و خصالش

هم پـیـر خـرد آمده مـبهـوت جـلالـش           هم عـقـل ملک آمده حـیـران کـمالـش

هم مفتخـر از او شده پیـغـمبر و آلـش

هم او ز نـبـی و ز عـلی مـفـتخـر آمد

در گـلشن دین باغ گـل یـاسمنـش بین           در لعـل لب بـسته عـقـیق یـمنـش بین

شادابی جـان را ز گـلستان تـنـش بین           آیـات خـدا در لب شکـر شکـنـش بین

آیینه شو و حُسن حَسن در حَسنش بین

گوئی به جهـان بـاز رسـول دگـر آمد

ای ختم رُسُل بوسه بزن بر سر و رویش           ای شیر خدا عطر جنان جوی ز بویش

ای عصمت حق شانه بزن شانه به مویش           ای مهر، ستان وام ز رخسار نکویش

ای ماه بـبر سجده به خاک سر کویش

رشگ ملک است این که به شکل بشر آمد

در شب نـفــس صبحـدمِ عـیـد ببـیـنـید           در مـاه خـدا صورت خورشید ببـیـنید

روئی که نـبـی دید و عـلی دید ببـینید           حُـسنی که ورا فـاطمه بـوسید ببـیـنـید

رخـسـار خـداونـد درخـشیـد بـبـیـنـیـد

کز وصف من و مدح شما خوبـترآمد

بـا طـلعـت او مـــاه خــریــدار نـدارد           مهر است کـم از ذرّه و مـقـدار ندارد

بی یـار بود هر که چو او یـار نـدارد           بر دشـمـن او نـخـل عـمـل بـار ندارد

گـر بـار دهـد بـار به جـز نـار نـدارد

مهرش ثمر جنت و بغضش شرر آمد

ای حُسن حَسن در حسنت حُسن خدایی           ای صورت زیـبـایی هـستـیـت فـدایی

عـالم به سر کوی تو مـشغـول گـدایی           با مهر تو جان کرده ز تن میل جدایی

از آیـنــۀ دل تـو کــنـی زنـگ زدائـی

شادی شب مـیـلاد تو باز از سفـر آمد

ای بــاغ گــل یــاســمــن آل مــحــمـد           ای قــرص مــه انـجــمـن آل مـحـمــد

اوصـاف تـو روح سـخـن آل مـحــمـد           گــفــتـار تـو نــقــل دهـن آل مـحــمـد

ای حُـسـن خـدا ای حَـسـن آل مـحـمـد

روح تو در آیـنـه حـق جـلـوه گـر آمد

لطف تو خـدایـی و گـدای تو کـرامت           در سـایـۀ سـرو قـدت افـتـاده قـیـامـت

دل آمـده و جُـسته به کـوی تو اقـامت           نازد به تو تـوحـید و کند فخـر امامت

از صبر تو دین نـبـوی یـافت سلامت

بـا صـلـح تو از راه سـپـاهِ ظـفـر آمـد

نور ابد و جلوۀ حُسن ازل از تو است           مقبولی طاعات و جزای عمل از تو است

تو طوری و انوار خدا مشتعل از تو است           رسوایی و نابودی خصم دغل از تو است

پیروزی اسلام به جنگ جمل از تو است

حقّا که علی چون تو پسر را پـدر آمد

ای صحـن بـقـیـع تو چـراغ ره انـجـم           وی مهر رخت بوسه گه جدّ و اَب و اُم

بر فـاطـمـه مانـنـد نـبـی کـرده تـکـلّـم           اول پــســر شـیـــر خـــدا حـجّـت دوم

در پـاسـخ دشـنــام به لـبـهـات تـبــسـّم

از خـلـق تـو گـلـزار صفـا بـارور آمد

تـو شـمـع شـب تـار بـقــیـع دل مـایـی           هرجا که  کنی جلوه،گل محـفـل مایی

گر بـحـر بـلا مـوج زند سـاحـل مایی           ور نخل عـمل بار دهد حاصل مـایـی

ما خواب و تو مهمان دلِ غافـل مایی

ویــرانــۀ دل از تو بـهـشت دگـر آمـد

جبرئیل شراب از لب شیرین تو نوشد           کوثر به همه وسعتش از فیض تو جوشد

بی چاره کسی کز کرمت چشم بپوشد           دریاست دلی کز غم عشق تو خروشد

هرکس به کسی فخر ومباهات فروشد

"میـثـم" به تـولای شـما مـفـتـخـر آمـد

به خـدا بعـد عـروج تو پَـرم می سـوزد           مـادر من، تو نباشى، جگـرم می سـوزد

امنیت داشتـن ما هـمـه از یُـمـن تو بود           خـانـه با رفـتـن تو در نظـرم می سوزد

چه کـنـم با غـم فـقـدان تو که مـی دانـم           بی تو قـلب من و قـلـب پدرم می سوزد

خواستی تاکه عبایش کـفـنـت باشد و آه           این خـبـر را به پـیـمـبر ببرم می سوزد

هـمه دارایـی تو خـرج در اسـلام شـده           پای بخشندگی ات دست کرم می سوزد

میروی نیستی آن روز ببینی که چطور           سرم آن لحظه که در پشت درم می سوزد

شعله آن قـدر زیاد ست در آن هنگـامه           از نـفـس های پُر آهـم؛ پـسرم می سوزد

سال ها می گذرد؛ کـرببلا وقت غـروب           با هـمین شعله دل اهـل حـرم می سوزد

تو را میخواست تا در همسرانش بهترین باشی           برای خـاتـمِ پیغمبری نقـش نگـین باشی

خدایت انتخابت کرد تا ای مـادر هـستی           برای چشمۀ کوثر، بهشتی در زمین باشی

خدا هرشب برایت می فرستد تهنیت هایی           که در تنهایی ات هم صحبت روح الامین باشی

تو در اسلام و در ایمان و درعشق اولین بودی           زنی مثل تو دیگر نیست یعنی آخرین باشی

بـرای طـعـنـۀ کـفّـار در اوج نـداری هـا           تو باید پاسخ دندان شکن در آستین باشی

تو از معروفِ تُجّاری ولی در شعب بیماری           فداکار آنچنان بودی، وفادار اینچنین باشی

عـلـی تنها عـلی باید امیر المؤمنین باشد           و تنها تو سزاواری که ام المؤمنین باشی